Bolesław I Chrobry (966 lub 967-1025) - syn Mieszka I i czeskiej księżniczki Dobrawy, od 992 r. książę, a w 1025 r. król Polski; po śmierci Bolesława Chrobrego wygnał z kraju macochę Odę z przyrodnim rodzeństwem i przywrócił jedność państwu; doprowadził do kanonizacji biskupa Wojciecha i wzmocnił międzynarodowe znaczenie Polski, uzyskując od cesarza Ottona III podczas tzw. zjazdu gnieźnieńskiego w 1000 r.  potwierdzenie suwerenności państwowej i kościelnej - utworzenie metropolii gnieźnieńskiej; rozszerzył swoje panowanie na część ziem słowiańskich między Odrą i Łabą oraz na Czechy, Morawy i Grody Czerwieńskie, co przyczyniło się do wybuchu wieloletnich wojen z Cesarstwem Niemieckim i Rusią Kijowską; jako pierwszy władca polski koronował się na króla w 1025 r.