Henryk IV (1050-1106) - syn Henryka III z dynastii salickiej, od 1056 r. król niemiecki, a od 1084 r. cesarz rzymsko-niemiecki; w 1065 r. stłumił bunt wasali saskich; od 1075 r. był uwikłany w spół o inwestyturę z papieżem Grzegorzem VII, przez którego został wyklęty i zmuszony do ukorzenia się w Canossie (1077 r.); stłumiwszy w 1080 r. bunt wasali przekroczył Alpy i po trzyletnim oblężeniu w 1084 r. zdobył Rzym, zmusił do ucieczki Grzegorza VII i ustanowił antypapieża, Klemensa III, który  koronował go na cesarza rzymsko-niemieckiego; wkrótce został wyparty z Rzymu przez Roberta Guiscarda i wrócił do kraju, gdzie toczył walki ze zbuntowanymi synami; w 1102 został ekskomunikowany przez papieża Paschalisa II, a w 1105 zmuszony przez syna Henryka V do abdykacji.