Lubomirski Jerzy (1616-1667) - polski magnat, od 1650 r. marszałek wielki koronny, a od 1657 hetman polny koronny; podczas powstania Bohdana Chmielnickiego uczestniczył w bitwie pod Piławcami, Zborowem i Beresteczkiem; w latach 1655-60 odznaczył się w wojnie polsko-szwedzkiej - organizował antyszwedzki ruch powstańczy i uczestniczył razem ze Stefanem Czarnieckim zwyciężył pod Warką; w 1657 r. został mianowany marszałkiem wielkim koronnym i hetmanem polnym; podczas wojny z Rosją w 1660 r. wspólnie z Potockim rozbił armię rosyjską pod Cudnowem; jako przywódca stronnictwa wrogiego polityce Marii Ludwiki w 1664 r. został skazany przez sąd sejmowy na banicję, utratę urzędów i konfiskatę dóbr; w stanął na czele tzw. rokoszu zwanego od jego nazwiska rokoszem Lubomirskiego i w 1666 r. rozbił wojska koronne w bitwie pod Mątwami; wkrótce pogodził się z królem i wyjechał na Śląsk.