Neron, Lucius Domitius Ahenobarbus Nero (37-68 r.) - syn Gnejusza Domicjusza Ahenobarbusa i Agrypiny Młodszej, w 50 r. został adoptowany przez cesarza Klaudiusza; w 54 r. po śmierci Klaudiusza z pominięciem Brytanika został cesarzem; jego rządy po odsunięciu się takich doradców jak Seneka stały się nieobliczalne i okrutne; jako miłośnik widowisk i mierny artysta otaczał się schlebiającymi jego ambicjom faworytami; bezwzględnie rozprawił się niewygodnych ludzi - zabił Brytanika, matkę Agrypinę i żonę Oktawię, na śmierć skazał wielu senatorów; za jego panowania wybuchło powstanie w Brytanii, które zostało krwawo stłumione; po wielkim pożarze Rzymu, w celu odwrócenia od siebie podejrzeń o jego spowodowanie, rozpoczął wielkie prześladowania chrześcijan; nakazał budowę luksusowego pałacu zwanego Złotym Domem; w 68 r. w obliczu buntu legionów w Hiszpanii i Galii, uznania go przez senat za wroga ojczyzny i całkowitego osamotnienia, popełnił samobójstwo.