Sienkiewicz Henryk (1846-1916) – wybitny polski pisarz i publicysta; początkowo pisał nowele poświęcone doli chłopa – np. Szkice węglem (1880), Za chlebem (1880), ale pozycję jednego z największych pisarzy polskich przyniosła mu Trylogia – Ogniem i mieczem (1884), Potop (1886), Pan Wołodyjowski (1887-88); ponadto napisał powieść historyczne Quo vadis (1896) i Krzyżacy (1900); pisał również powieści poświęcone problematyce sobie współczesnej – np. Rodzina Połanieckich  (1895) oraz Bez dogmatu (1900), a wśród młodzieży zyskał popularność dzięki powieści W pustyni i puszczy (1911); współpracował z „Przeglądem Tygodniowym”, „Gazetą Polską”, „Niwą” i „Słowem”, w czasie I wojny światowej działał w Szwajcarii jako prezes Szwajcarskiego Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce; w 1905 r. otrzymał Literacką Nagrodę Nobla.