Tuchaczewski Michaił Nikołajewicz (1893-1937). Oficer armii carskiej, a następnie współorganizator Armii Czerwonej. Od 1918 r. członek Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików). W czasie wojny domowej dowodził na kilku frontach, a podczas wojny polsko-bolszewickiej (1919-1921) Frontem Zachodnim. W sierpniu 1920 r. dowodzone przez niego oddziały poniosły klęskę w bitwie warszawskiej. W latach 1925-1928 pełnił funkcję szefa sztabu generalnego Armii Czerwonej. Opracował nowatorską strategię polegającą na masowym użyciu czołgów i lotnictwa. W 1935 r. został marszałkiem Związku Radzieckiego, a w 1937 r. na podstawie oskarżeń Stalina o zdradę państwa i współpracę z Niemcami został skazany na karę śmierci.