Komunistyczna Partia Polski (KPP) – do 1925 r. Komunistyczna Partia Robotnicza Polski – partia polityczna utworzona w grudniu 1918 r. po połączeniu Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL) i Polskiej Partii Socjalistycznej-Lewicy (PPS-Lewicy). Od stycznia 1919 r. była nielegalna, a jej członkowie byli represjonowani. Od 1921 r. była sekcją Międzynarodówki Komunistycznej.

Główne założenia programowe to: walka proletariatu w sojuszu z pracującym chłopstwem przeciw kapitalistycznemu porządkowi społecznemu w celu jego obalenia i wprowadzenia dyktatury proletariatu i budowy ustroju socjalistycznego. Założenia polityczne KPRP uległy zmianie po wygraniu przez Polskę wojny z Rosją Radziecką (1919-1921). W swoim programie zaczęła głosić hasło rewolucji dwuetapowej – najpierw burżuazyjnej, a następnie socjalistycznej. Pojawił się postulat o prawie Polski do pełnej suwerenności oraz prawie do suwerenności narodów zamieszkujących II Rzeczpospolitą.

W 1935 r. doszło do całkowitej zmiany dotychczasowej polityki – KPP w swoich założeniach uwzględniła obowiązek obrony niepodległości. Ponadto poparła koncepcję frontu ludowego i uznała potrzebę nawiązania współpracy ze Stronnictwem Ludowym i Polską Partią Socjalistyczną. W okresie największego rozkwitu w 1934 r. liczyła około 10 000 członków, wśród których przeważali Żydzi, Ukraińcy i Białorusini. Od 1936 r. grupy polskich komunistów uczestniczyły w hiszpańskiej wojnie domowej, walcząc po stronie republikańskiej. W 1937 r. Stalin podjął decyzję o zdelegalizowaniu i likwidacji KPP. Większość działaczy została wezwana do Moskwy i zlikwidowana – jedynymi polskimi komunistami, którzy przeżyli likwidację partii byli ci, którzy przebywali w polskich więzieniach.

Czołowi działacze KPP to: Adolf Warski, Maria Koszutska oraz Julian Leszczyński-Leński i Leon Stein-Domski.