Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność" (NSZZ „Solidarność") – pierwszy niezależny związek zawodowy w PRL oraz masowy ruch społeczny, utworzony po strajkach robotniczych w lipcu i sierpniu 1980 r. z Lechem Wałęsą na czele; w czasie I Krajowego Zjazdu Delegatów jesienią 1982 r. liczył 9 486 000 członków; po jego delegalizacji w czasie stanu wojennego, część jego działaczy przeszła do działalności podziemnej (konspiracyjnej); w 1988 utworzyli Komitet Obywatelski przy Przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie; NSZZ „Solidarność" został ponownie zarejestrowany w kwietniu 1989 r. w wyniku porozumień Okrągłego Stołu; do wyborów w 1989 r.  „Solidarność” przystąpiła, tworząc Komitet Obywatelski, który uzyskał 35% (wszystkie mandaty, o które toczyła się walka wyborcza) w sejmie i 99 na 100 miejsc w senacie, i obaliła ustrój komunistyczny; po wyborach z ruchu „Solidarność" wyłoniły się partie o różnych orientacjach ideowo-politycznych, a NSZZ „Solidarność" kontynuował swoją działalność jako związek zawodowy.