Prawo o miastach – ustawa przyjęta przez Sejm Czteroletni w 1791, a następnie włączona do Konstytucji 3 maja (1791) jako jej Artykuł III; Prawo o miastach gwarantowało mieszkańcom miast królewskich nietykalność bez wyroku sądowego oraz prawo nabywania majątków ziemskich, otwierało drogę do urzędów, godności duchownych i stopni oficerskich oraz umożliwiało nobilitację; na jego mocy miasta królewskie uzyskały prawo wysyłania 24 przedstawicieli na sejm jako plenipotentów z głosem doradczym w sprawach miast.