Dodaj tę stronę do ulubionych i odwiedzaj ją częściej!!!

 

Stronnictwo Narodowe (SN) – utworzone w 1928 r. stronnictwo polityczne narodowej demokracji. Stronnictwo Narodowe było kontynuacją Ligi Narodowej i Związku Ludowo-Narodowego. Głosiło program budowy katolickiego państwa narodu polskiego (hasło polonizacji tzw. Kresów Wschodnich) i autorytarną władzą. Stronnictwo Narodowe było w opozycji wobec władz sanacyjnych i przyjmowało wrogą postawę wobec komunistów, socjalistów i demokratów, oraz wobec żydów i masonerii.

W latach trzydziestych w ramach SN doszło do podziału na umiarkowanych „starych” i bardziej radykalnych „młodych”. „Starzy” z Marianem Seydą i Stanisławem Strońskim na czele byli zwolennikami metod liberalno-parlamentarnych; natomiast „młodzi” wysuwali radykalne hasła rewolucji narodowej – na ich czele stali: Jędrzej Giertych i Tadeusz Bielecki, a popierał ich Roman Dmowski. Przed wybuchem wojny przewagę zdobyli „młodzi”.

W 1939 r. po klęsce wrześniowej przedstawiciele „starych” weszli w skład Rady Narodowej i rządu Władysława Sikorskiego, w którym uczestniczyli do podpisania układu Sikorski–Majski (VII 1941 r.); do rządu emigracyjnego wrócili w XII 1944 r., gdy premierem został Tomasz Arciszewski. Stronnictwo Narodowe było również aktywne w okupowanym kraju – należało do czterech głównych konspiracyjnych stronnictw politycznych i miało swoich przedstawicieli w Politycznym Komitecie Porozumiewawczym (PKP) i Delegaturze Rządu na Kraj. Tworzyła własną organizację zbrojną – Narodową Organizację Wojskową (NOW), która połączyła się z Armią Krajową (AK).

W XI 1944 r. kierownictwo SN utworzyło Narodowe Zjednoczenie Wojskowe (NZW), którego celem była walka o wyzwolenie spod dominacji radzieckiej. Stronnictwo Narodowe zostało rozbite w 1947 r. w skutek aresztowań i mordów dokonanych przez komunistyczne organy bezpieczeństwa.